De week van het dalletje

Zaterdag 9 april - Relaxen in de auto

Vandaag staat een retourtje Hattem op het programma. Dat komt heel gelegen, want het betekent een kleine vier uur in de auto. Lekker een filmpje kijken, even geen inspannende capriolen bij het opstaan na weer een valpartij. De reden van het autoritje is ook leuk: oma is jarig geweest en we gaan met de familie uit eten. Thuis heeft Marit een aangepaste stoel en die wordt tijdens dit dinertje wel gemist. Tot drie keer aan toe ligt Marit ineens op de grond. Het behulpzame neefje naast haar schuift zijn stoel tegen de hare aan, zodat ze niet nog eens kan vallen. Op de terugweg is het rustig op de achterbank, Marit is als eerste vertrokken.

Woensdag 13 april - Focussen is lastig

8.00 uur in de ochtend is vroeg. Zeker als je rond die tijd al op het reva moet zijn voor een pittig oefenprogramma. Marit wil graag dat ik mee naar binnen ga in de oefenzaal. Dat is nog niet zo'n gek idee. Nu kan ik eens meekijken bij het oefenen. Het is een strak programma dat afgewerkt moet worden. Series van drie keer twaalf dezelfde bewegingen. Zitten staan, zitten staan. Traptree op, traptree af. Zijwaarts een stap omhoog, en weer omlaag. Het is pittig, maar je kunt het ook saai noemen. Marit straalt aan alle kanten uit dat ze er weinig zin in heeft. Zodra ze voelt dat de fysio haar aanraakt, leunt ze accuut tegen haar aan. Zo smokkelt ze zich door de oefeningen heen. Van arrenmoede past de therapeut de oefeningen hier en daar wat aan, zodat de spieren in de linkerheup en het linkerbeen toch zo goed mogelijk getraind worden.

Oude patroontjes
We zien dat Marits bijkomende beperking de kop op steekt: ze kan zich niet goed focussen. De fysio moet er heel hard aan trekken om Marit mee te krijgen. We hebben het thuis ook gemerkt de afgelopen dagen. Als je wilt dat Marit straks op tijd klaar is met plassen en handen wassen, kun je het best al voordat je gaat koken starten met de aansporingen. Ze treuzelt en ze draalt en komt op de drie meter naar de deur wel tien interessante fruttelbezigheden tegen. Het lijkt alsof we terug in de tijd zijn. Tot pakweg een jaar geleden was dit wat we gewend waren van Marit, maar de laatste tijd ging het juist heel goed. De fysio weet het wel te verklaren. 'De botox is nu bijna twee weken geleden ingespoten, en de spieren zijn nu op z'n zwakst. Het is nu dus het zwaarst om de oefeningen goed uit te voeren. We zien het vaker dat kinderen zich dan niet goed kunnen concentreren. Ze zijn dan hangerig, grieperig in hun gedrag.'  

Pleisters plakken
Er is nog zo'n gevalletje terug in de tijd. Als Marit valt, reageert haar linkerarm trager dan handig is. Haar hand is nog niet ver genoeg open en naar beneden gericht als ze op de grond komt. De hand vangt haar niet op, maar schraapt met de linkerduim over de grond. Gisteren klapte de nagel tot bloedens toe dubbel, hetgeen bij mij een naar gevoel in de buik tot gevolg had. Logisch dat er tranen waren. Vandaag zit de schade een centimeter lager, er is een flink stuk vel af. Een grote pleister droogt ook nu de tranen. We hebben op die duim al zo vaak een pleister geplakt, maar het werd de laatste tijd wat minder. Net als de ongelukjes bij het plassen, die waren er al tijden bijna niet meer. De afgelopen week ben ik de tel echter kwijt geraakt.
Het is soms lastig te verteren dat het eerst minder moet worden, voordat het beter wordt. Eerlijk gezegd vind ik dat Marit het stevig voor de kiezen krijgt. Als ik haar uit school haal is ze helemaal op. Ze is bleek en doet bozig. Vanmiddag slaan we de dansles een keertje over.

Vrijdag 15 april - Gipswissel

'Ah, heerlijk in het water.' De gipsmeester heeft net het stinkende en zanderige gips verwijderd. Ik mag Marits voeten wassen en dat heb ik zelden met zo veel genoegen gedaan. Ik voel met haar mee hoe lekker het moet zijn om die onderbenen die een week lang strak ingepakt waren, weer vrij te kunnen bewegen. Een flinke dot schuim erop en dan afspoelen tot het laatste zandkorreltje tussen de tenen is verdwenen. Goed afdrogen en Marit is klaar voor de volgende ronde. 'Ik kan de voet nu duidelijk verder buigen dan vorige week,' meldt de fysio van het reva, die er weer bij is. Hij houdt het been en de voet stevig in een hoek van iets meer dan 90 graden en in no-time is Marits been weer blauw ingepakt.

Hernieuwde kennismaking
's Middags is het tijd voor de derde keer therapie deze week. Vandaag is het met de eerstelijns fysio, die Marit voor het laatst gezien heeft toen ze drie jaar geleden in het botoxtraject zat. 'Jeetje, wat is ze gegroeid zeg!' Om er vervolgens in straf tempo tegen aan te gaan. We hebben Marits loopfiets meegenomen en als ze in de gang heen en weer oefent, is er nog een bekend gezicht. 'Het zaterdagse meisje van de bakker' blijkt stage te lopen in deze praktijk. 'Morgen krijg je een extra groot stuk eierkoek van me, dat heb je wel verdiend.'
Inmiddels loopt het tegen tienen. Daarnet heb ik zelf ook aan de spierkracht gewerkt. Van mijn armen om precies te zijn. Manlief is de hort op, dus was ik degene die ruim twintig kilo Marit de trap af en even later weer op moest tillen. Ze sliep half, maar bleef maar huilen in bed. Zo zielig, dat ik het zelf ook niet droog hield. Nu is het rustig boven, gelukkig.