Kleine dingen

Het Space Bop programma is voor Marit helemaal afgelopen. Maar het onderszoektraject loopt nog door. Er zijn nog steeds kinderen nodig die mee willen doen. Het gaat om kinderen met CP in de basisschoolleeftijd. Voor meer informatie kun je ook elders op de site van de BOSK kijken of op de site van Space Bop zelf. Pas als er genoeg kinderen meegedaan hebben, kunnen de onderzoekers het wetenschappelijke antwoord geven op de vraag of Botox-injecties in combinatie met intensieve therapie een groter effect heeft dan intensieve therapie alleen.

Therapiestop
Vlak voor de kerstvakantie had Marit voorlopig voor het laatst fysio- en ergotherapie op het revalidatiecentrum. Wat een weelde voor ons, wat een relaxte woensdagmorgen. Niet meer haasten om Marit stipt om acht uur in de wachtruimte te hebben, en vervolgens het schema van Jasmijn naar school brengen, snel Marit ophalen bij het reva en dan die daarna naar school. We waren gewend aan een logistieke ronde van ongeveer twee uur. Nu is dat nog maar een minuut of twintig; alleen één keer heen en weer naar school. Dat betekent veel extra tijd voor mij en Gijs samen. Nu kunnen we uitgebreid puzzeltjes maken en kleurenspelletjes spelen. 'Ik wil ook een blauwe lepel', zo verbaasde hij Twan gisteren; pure winst voor zijn ontwikkeling dankzij Marits therapiestop.

Vergeten
Ook Marit gedijt goed bij de stop. Over het algemeen is ze heel gezellig en ontspannen. Soms vergeten we bijna dat ze haar beperkingen heeft. Afgelopen zondag bijvoorbeeld. Ik liep met de meiden door een volle kerk op zoek naar een plekje om naar het harmonieconcert van een buurjongetje te luisteren. Normaalgesproken ben ik me in zulke situaties altijd erg bewust van Marits manier van lopen. Ik loop er dan naast met een verwarrend soort trots. Trots, omdat ze misschien niet helemaal vlekkeloos loopt, maar ze doet het toch maar mooi allemaal.

Ongegeneerd
Toen het ons gelukt was een plekje te bemachtigen in de kerk, zaten we gezellig met zijn drieën wat te kletsen. En ik realiseerde me ineens dat ik me helemaal niet had afgevraagd of de mensen in de kerk de EVO van Marit hadden gezien, en of ze gezien hadden dat ze moeilijk loopt. Ik moest er zowaar bijna om glimlachen. Toen de meiden enthousiast mee swingden met het openingsnummer, moest ik zelfs even slikken van tevredenheid.
Tot ik de buurvrouw van Marit in de gaten kreeg. Verbeelde ik het me? Zat die nou Marits hand te bestuderen? Ik hield het even een in de gaten. En ja hoor: ongegeneerd zat ze te bekijken hoe Marit het programmablaadje moeizaam omdraaide.

Kleine dingen
Het zijn van die kleine dingen, die onbezorgde momenten soms dreigen te verstoren. Zoals twee weken geleden, toen we naar de bibliotheek gingen. Het was een klein stukje lopen van de bakfiets naar de ingang. Marit huppelde op haar manier naar de deur. Niets aan de hand. Tot die langs wandelende mevrouw naar Marit keek. En bleef kijken, ook al had ze Marit al ingehaald. En zelfs een keer wat misprijzend achterom keek. Het was maar goed dat het bij één keer omkijken bleef, want anders had ze gezien dat Marit nog struikelde ook. 'Dat je zo’n kind zomaar op het randje van de stoep laat huppelen. Slechte moeder!' zou er dan vast op haar voorhoofd gestaan hebben.