Vakantie!

Eindelijk is het zover: vakantie. De laatste weken waren pittig. Marit raakte vermoeider en vermoeider. Vorige week bevestigde de fysio het ook, Marit kon nauwelijks nog gemotiveerd worden. En ook de vooruitgang die we zagen bij het op- en afstappen bij het fietsen, stagneerde. De laatste week was Marit vaak dwars. Een paar dagen terug was ze met geen mogelijkheid over te dragen aan de fysio. Lastig hoor, want je weet dat ze moet, maar je snapt ook dat ze moe is. De vermoeidheid uit zich ook in druk gedrag. Ze kletst aan een stuk door en zegt soms wel vijftien keer hetzelfde. Het is vooral eenrichtingsverkeer, als je probeert contact met haar te krijgen, geeft ze niet thuis. Het komt me allemaal erg bekend voor van eerdere fasen, waarin ze dit gedrag veel langere perioden achter elkaar liet zien. Ik ben erg blij dat ze tegenwoordig over het algemeen beter te bereiken is.

Nieuw handspalkje

We proberen het dit weekend een beetje rustig aan te doen en Marit op tijd in bed te krijgen. Want volgende week is het circuskamp, dan moet ze zwaar aan de bak. Ze gaat dan trouwens oefenen met haar nieuwe handspalkje, een nucklebender. De ergotherapeut was op zich wel tevreden over de oude, maar die was veel groter en beperkte de bewegingsvrijheid van de pols. Het belangrijkste doel van de handspalk is overstrekking van de vingers tegengaan, en dat doet de nucklebender hopelijk ook afdoende.

Afscheid
Het is helemaal niet raar dat Marit vermoeid is, net als veel andere kinderen aan het eind van het schooljaar. Alle therapiesessies, testen en bezoeken aan artsen en instrumentenmakers, ga er maar aan staan. Bovendien moest ze op verschillende plekken afscheid nemen van mensen die ze graag mag. Op school vertrekt de klasse-assistent met wie Marit twee keer per week (bijna) een-op-een tweehandige vaardigheden oefende. Ook van de overblijfjuf nam ze afscheid, want die juf hoort bij de kleuterklassen.
Verder was het de laatste keer oefenen met de eerstelijnsfysio, die heeft haar programma in dit botoxtraject afgerond. Maar het grootste afscheid was natuurlijk dat van de kleuterjuf. Bijna tweeënhalf zat Marit bij haar in de klas. Zij sleepte ons meisje door het eerste moeizame jaar waarin alles onbekend en verwarrend groots was. Zij wist Marit te vormen tot wat ze nu is; een meisje dat helemaal klaar is voor groep drie.

Volle bakjes

Een paar blogs geleden vertelde ik over het plannetje dat we met de orthopedagoog hadden bedacht. We willen Marit en Jasmijn zelfstandiger krijgen bij het aan- en uitkleden. Ze kunnen muntjes verdienen en die in hun zelfgemaakte mandjes opsparen totdat ze een zelfgekozen cadeautje kunnen kopen. Vorige week had ik weer een afspraak met de orthopedagoog en ik kon haar een heel positief verhaal vertellen. We zijn heel enthousiast over hoe het tot nu toe werkt. Marit is zo gedreven dat ze nog geen enkel muntje aan zich voorbij heeft laten gaan. Jasmijn heeft hem een keer laten schieten, maar dat ging zonder noemenswaardig drama. Vanavond voor het slapen gaan zaten ze hun muntjes te tellen.

Opbouwen...
Met de orthopedagoog heb ik een plannetje voor het vervolg gemaakt. We waren al zo ver gekomen dat we even niet wisten hoe verder. Ze konden 's avonds een muntje van tien cent verdienen. Op een zogenaamde 'baddag' slaan we tegenwoordig een handdoek om Marit heen en that's it. Vervolgens droogt ze zichzelf af en doet ze haar pyjama helemaal zelf aan, zonder enige aansporing. Wat wil je nog meer?
Het ochtendritueel! Dat hebben we sinds deze week ook betrokken in het plan. Als ze 's ochtends de pyjama zelf uit en de kleren zelf aan doen (voor zover technisch mogelijk; strakke leggings of kleine knoopjes zijn te hoog gegrepen, dat mag met hulp), dan krijgen ze vijf cent.

... en afbouwen
 's Avonds is de beloning nu ook nog maar vijf cent. Dat doen we met het oog op de toekomst, waneer we op een gegeven moment geen materiële beloning meer zullen geven. Het is de kunst de komende tijd de intrinsieke motivatie bij de dames te laten groeien. Vaak zeggen dat we trots op ze zijn en dat het zo leuk is dat ze zo groot zijn en zo veel zelf doen, dat soort dingen. We hopen dat ze zelf dan ook genoeg lol gaan halen uit de groeiende zelfstandigheid. Wordt vervolgd.