Groep 3

Vandaag dag drie in groep drie. Marit was de laatste dagen van de vakantie behoorlijk zenuwachtig. 'Dan moet ik alle letters aan elkaar schrijven maar dat kan ik nog helemaal niet.' Verder maakte ze zich zorgen of ze het wel naar haar zin zou hebben bij het buiten spelen. 'Nu mag ik alleen nog maar op het grote plein en op dat speeltoestel kan ik niet klimmen, die is veel te moeilijk. En al die andere kinderen kunnen zo hard rennen.'

Koeien melken

Gelukkig was ze goed uitgerust na een heerlijke vakantie. De dag na de voorstelling van het circuskamp hebben we onze vouwwagen opgezet op een boerencamping in de achterhoek. De kinderen mochten elke dag mee met boer Jan om de koeien vanuit het weiland naar de stal te drijven. Daar mochten ze meehelpen met melken en kalfjes voeren. We hebben de vakantie bewust rustig aan gedaan met oefenen. Half juli zat de periode van intensieve therapie in verband met Space Bop erop. De laatste drie vakantieweken heeft ze een keer in de week een uurtje geoefend op het reva. En ook de vaste huiswerkoefeningen die we dagelijks deden, waren niet meer 'verplicht'.

Vrijheid

We hadden de fiets zonder zijwielen wel meegenomen op vakantie, maar Marit heeft er niet of nauwelijks opgezeten. We hebben het een paar keer geprobeerd, maar ze had geen zin. Dat was wel lastig, want het liefst hadden we het gevoel van het losse fietsen vast willen houden voor haar. Maar aan de andere kant gunden we haar ook de vrijheid van de hele dag doen waar je zin in hebt. Hetzelfde 'dilemma' hadden we bij het huiswerk dat we op de laatste dag van het circuskamp mee naar huis kregen...

Krantje lezen

Ondanks de zenuwen heeft ze ook de nacht van zondag op maandag goed geslapen.  Omdat het de eerste schooldag was, mochten de meiden thuis hun boterhammetjes opeten. Er reed een vriendinnetje met ons mee terug naar school. Ze hadden een interessante evaluatie van de eerste ochtend: 'Nou, ik snap nog niks van die ene kaart hoor, hoe heet 'ie ook al weer?' verzuchtte Marit. 'Pff, ik weet het ook niet meer hoe dat ding heet,' was de reactie. 'O ja, de taakkaart, zo heet 'ie,' schoot het Marit te binnen. Maar toen ik haar aan het eind van de middag ophaalde van de BSO was ze erg enthousiast. Alles en iedereen moest het weten: 'Ik zit in groep drie!'. De gretigheid voor het leren lezen die ze al lange tijd bij vlagen had, was ook weer aangewakkerd.

Na het eten pakte ze uit zichzelf de krant en sloeg ze wijsneuzerig aan het spellen...

Gesprekje met de juf
Een van de veranderingen voor ons als ouders is dat we de leerkracht niet meer dagelijks spreken. Voor de vakantie hadden we al wel kort kennis gemaakt en we hadden even gemaild met elkaar. Gistermiddag ben ik op uitnodiging van de juf even in de klas gaan kijken. Marit liet trots het oefenboekje voor het voorbereidend schrijven zien en ze legde me uitgebreid uit hoe de taakkaart werkt. Die heeft ze na twee dagen al doorgrond; de matrix van de dagen en de verschillende soorten werkjes die er te doen zijn. Ik kon me goed voorstellen dat je dat na één ochtendje nog niet in the pocket hebt.

Vertrouwen
De juf vertelde over haar bevindingen van de eerste dagen. Ze had gezien dat Marit tegen het einde van de schooldag behoorlijk moe was. Omdat Marit al een keer of wat was gevallen, mocht ze met een paar andere kinderen eerder naar binnen na het buitenspelen.
De juf legde ook uit hoe de gymlessen in elkaar steken en hoe ze daarin zoekt naar de best mogelijke begeleiding van Marit. Al met al een prettig eerste gesprekje, het vertrouwen dat ze er iets goeds van wil maken is er.

Geheugen
Dinsdag na het avondeten sloeg Marit de krant een keertje over. Ze gaf een performance van hetgeen ze gelezen had tijdens het individuele leesmoment. 'Pim leest een boek. Het gaat over Deeg. Deeg maakt een hut. Onder de boom die in Pims tuin staat.' En dat een keer of vijf achter elkaar. 'Ik hoop niet dat ze denkt dat ze alles wat ze leest ook uit haar hoofd moet kunnen reproduceren,' zei ik 's avonds tegen Twan.
Dat Marits geheugen prima functioneert bleek eens te meer toen ze vertelde over het digibord. Nog niet alle klassen hebben dat schoolbord 2.0. Marit lepelde ze moeiteloos met naam en toenaam van de groep en de leerkracht op. De kleuterjuf zal Marit wel  missen, want die maakte veelvuldig gebruik van haar wandelende externe geheugen als ze even niet meer wist welke afspraken er de vorige dag allemaal gemaakt waren. 

Circuskamp

Marit deed in de eerste week van de zomervakantie mee aan Circus Revanti. Deze zomer organiseerde het revalidatiecentrum voor de tweede keer een circusweek speciaal voor kinderen met een unilaterale Cerebrale Parese.

Een groot deel van de dag had Marit een sling om de goede arm, zodat ze gedwongen werd om de aangedane arm te gebruiken. Voor wie wat meer wil lezen over de opzet van het kamp; ik heb een van de deelnemers geïnterviewd voor onze regionale krant BN/De Stem. www.bndestem.nl/regio/breda/9142829/In-mijn-klas-weten-ze-allemaal-wat-er-aan-de-hand-is.ece. En in de blog van 27 juni 'volle week' heb ik ook wat geschreven over de voorbereiding en de achtergrond.

Aandoenlijk

De week eindigde op de vrijdagmiddag met een voorstelling voor ouders, opa's, oma's, vriendjes en vriendinnetjes. Vorig jaar bleef ik maar ontroering wegslikken tijdens de optredens. Dit jaar was er ook wat familie komen kijken, en ik hoorde regelmatig gefrutsel met zakdoekjes. Het raakt je gewoon, als je al die kinderen met dezelfde aandoening op een rij ziet staan. Je ziet dezelfde verkrampte handjes, je herkent de manier van lopen. De gezichtjes vol spanning, waaraan je kunt zien hoe ze hun best doen. Hoe graag ze willen dat het lukt om een bal met twee handen te vangen, of een ander kunstje dat ze hun klasgenootjes altijd moeiteloos zien doen.

Het was niet alleen aandoenlijk, het was vooral een kleurrijk geheel. Veel foto's dus dit keer.

Er deden twaalf kinderen mee aan het kamp en voor elk kind was er een stagiaire fysio- of ergotherapie. Deze stagiaires werkten de hele week één op één met hun vaste maatje, onder supervisie van therapeuten van het revalidatiecentrum. De stagiaires droegen de hele week een deel van de dag ook een sling om hun voorkeursarm.

Marits maatje was Janneke, een lieve en enthousiaste student. Volgend schooljaar moet ze weer stage lopen, en wordt ze door de opleiding ingedeeld. Dat vindt ze heel jammer. 'Anders had ik natuurlijk hier stage willen lopen!'

De vaste krachten van het revalidatiecentrum droegen een blauw gestreept shirt, de stagiaires hadden rode strepen. Wel zo herkenbaar voor de kinderen. En het levert soms per toeval een mooi plaatje op (let op de kleuren van de vlinder).

De sling zat stevig om het lichaam vastgesnoerd, zodat smokkelen moeilijk was. Op een van de dagen was ik er even bij overdag terwijl de Marit de sling om had. Bij het weggaan zwaaiden we twee keer. De eerste zwaaipoging deed ze automatisch met haar rechterarm. Toen ze merkte dat die echt vast zat, zwaaide ze daarna met links. En dat lukte best.

Een van de optredens van Marit. Toevallig hoorden we kort voor de vakantie van de juf die op school altijd de tweehandige vaardigheden met Marit oefende, dat er in onze dochter gevoel voor ritme schuilgaat. Marit trommelde er inderdaad enthousiast op los. Maar als een muisje trommelen met maar een vinger per hand, was toch wel erg moeilijk. 

Ook als de armen op de maat door de lucht moeten zwaaien, zie je dat de linkerhand daar moeite mee heeft.

 Op je knieën op een wiebelige rug en dan ook nog eens je beide armen gestrekt in de lucht, ga er maar aan staan!

Je moet even goed kijken welke arm bij wie hoort. Maar als je dat eenmaal in de gaten hebt, zie je dat Marit en Kyra elkaars spiegelbeeld zijn. Bij Kyra is de rechterkant aangedaan.

 De diploma-uitreiking door de twee circusdirecteuren.

En een trotse Marit met het diploma op zak. Het is maar de vraag wie trotser was; mama, fotograaf papa, of Marit.