Een groot deel van de dag had Marit een sling om de goede arm, zodat ze gedwongen werd om de aangedane arm te gebruiken. Voor wie wat meer wil lezen over de opzet van het kamp; ik heb een van de deelnemers geïnterviewd voor onze regionale krant BN/De Stem. www.bndestem.nl/regio/breda/9142829/In-mijn-klas-weten-ze-allemaal-wat-er-aan-de-hand-is.ece. En in de blog van 27 juni 'volle week' heb ik ook wat geschreven over de voorbereiding en de achtergrond.
Aandoenlijk
De week eindigde op de vrijdagmiddag met een voorstelling voor ouders, opa's, oma's, vriendjes en vriendinnetjes. Vorig jaar bleef ik maar ontroering wegslikken tijdens de optredens. Dit jaar was er ook wat familie komen kijken, en ik hoorde regelmatig gefrutsel met zakdoekjes. Het raakt je gewoon, als je al die kinderen met dezelfde aandoening op een rij ziet staan. Je ziet dezelfde verkrampte handjes, je herkent de manier van lopen. De gezichtjes vol spanning, waaraan je kunt zien hoe ze hun best doen. Hoe graag ze willen dat het lukt om een bal met twee handen te vangen, of een ander kunstje dat ze hun klasgenootjes altijd moeiteloos zien doen.
Het was niet alleen aandoenlijk, het was vooral een kleurrijk geheel. Veel foto's dus dit keer.
Er deden twaalf kinderen mee aan het kamp en voor elk kind was er een stagiaire fysio- of ergotherapie. Deze stagiaires werkten de hele week één op één met hun vaste maatje, onder supervisie van therapeuten van het revalidatiecentrum. De stagiaires droegen de hele week een deel van de dag ook een sling om hun voorkeursarm.
Marits maatje was Janneke, een lieve en enthousiaste student. Volgend schooljaar moet ze weer stage lopen, en wordt ze door de opleiding ingedeeld. Dat vindt ze heel jammer. 'Anders had ik natuurlijk hier stage willen lopen!'
De vaste krachten van het revalidatiecentrum droegen een blauw gestreept shirt, de stagiaires hadden rode strepen. Wel zo herkenbaar voor de kinderen. En het levert soms per toeval een mooi plaatje op (let op de kleuren van de vlinder).
De sling zat stevig om het lichaam vastgesnoerd, zodat smokkelen moeilijk was. Op een van de dagen was ik er even bij overdag terwijl de Marit de sling om had. Bij het weggaan zwaaiden we twee keer. De eerste zwaaipoging deed ze automatisch met haar rechterarm. Toen ze merkte dat die echt vast zat, zwaaide ze daarna met links. En dat lukte best.
Een van de optredens van Marit. Toevallig hoorden we kort voor de vakantie van de juf die op school altijd de tweehandige vaardigheden met Marit oefende, dat er in onze dochter gevoel voor ritme schuilgaat. Marit trommelde er inderdaad enthousiast op los. Maar als een muisje trommelen met maar een vinger per hand, was toch wel erg moeilijk.
Ook als de armen op de maat door de lucht moeten zwaaien, zie je dat de linkerhand daar moeite mee heeft.
Op je knieën op een wiebelige rug en dan ook nog eens je beide armen gestrekt in de lucht, ga er maar aan staan!
Je moet even goed kijken welke arm bij wie hoort. Maar als je dat eenmaal in de gaten hebt, zie je dat Marit en Kyra elkaars spiegelbeeld zijn. Bij Kyra is de rechterkant aangedaan.
De diploma-uitreiking door de twee circusdirecteuren.
En een trotse Marit met het diploma op zak. Het is maar de vraag wie trotser was; mama, fotograaf papa, of Marit.
Wat een mooi verhaal weer met mooie fototjes van een mooie meid die er zichtbaar van genoten heeft..!!
BeantwoordenVerwijderen