Zonder zijwielen!

Deze week ging er een fiets mee naar het reva. Een fiets zonder zijwielen, welteverstaan. Zou het echt gaan gebeuren, na al die moeite op driewielers en loopfietsen? Het onderwerp 'fietsen' loopt als een rode draad door Marits inspanningen op het reva. Ook op het doelenlijstje bij dit botoxtraject staat fietsen zonder zijwielen hoog genoteerd.

Voor wie het lezen wil; het project ‘Marit leert fietsen’:

De eerste voorbereidingen begonnen toen Marit twee was. Op een driewieler met voetenbakjes met klittenbanden, zodat haar eigenwijze linkervoet op de trapper bleef. Diezelfde voetenbakjes kregen we ook voor thuis op de driewieler, om extra meters te maken.

Toen Marit bijna drie was kreeg ze een aangepaste driewieler. Het was een superfiets: zo stabiel als een oceaamstomer en precies ingesteld op haar maten. Compleet met voetenbakjes, hemistuur en lendesteun met gordel. We pimpten hem op met bloemen en fietskralen. Trots als een pauw reed Marit door het park. Maar na een jaar kreeg ze in de gaten dat andere mensen -vooral volwassenen- wel erg enthousiast reageerden op haar fiets. En toen ging de lol er snel af. Het was een speciale fiets. Terwijl Marit een gewone fiets wilde, net als alle andere kinderen.

Sturen met stijve arm 

Een gewone fiets met zijwielen, die hadden we al een tijd in de schuur staan. Gekregen van vrienden met oudere kinderen. Toen we hem kregen vroeg ik me af of Marit daar ooit op zou kunnen fietsen. Ook de fysio had zo haar vraagtekens. Toch wilde Marit het graag proberen, en het lukte heel aardig. Ze heeft er veel rondjes op gereden, zelfs een keer naar school. Maar je stuur onder controle houden terwijl je arm stijf is, dat blijft moeilijk, ook al oefen je nog zo veel. En als je linkerbeen niet precies doet wat jij wilt, dan schiet je vaak van de trapper af. En dan willen je ouders ook nog dat je goed oplet, zodat je nergens tegenaan rijdt. Pffff, fietsen raakte een tijd uit beeld.

Weer een jaar later. Marit een stuk gegroeid, de fiets werd te klein. De combinatie werd topzwaar en de zijwielen konden de kracht van een opzij hangende Marit niet meer houden. Regelmatig kapseisde ze.
En toen kwam de zesde verjaardag in beeld... Tijd voor een nieuwe fiets. Marit mocht hem uitzoeken, in een gewone winkel. Een gewone fiets, voorzien van handremmen, standaard en slot. ‘Volgens mij is hij net zo groot als die van Noortje, en die is de grootste van de klas!’ glunderde ze. Zo groot was hij, dat er normaalgesproken geen zijwielen aanzaten. Gelukkig kon de fietsenhandelaar die er wel aansleutelen en Marit leek er vrede mee te hebben.

De eerste losse meters

Marits oude fiets schoof door naar haar zusje van vier. In het eerste weekend moest papa de wieltjes eraf halen. Terwijl ik een wasje ophing, leerde zij erop te rijden. Alsof het niks is. Toen Marit zag hoe gemakkelijk het ging, kreeg zij weer de spirit; ook zij wilde het leren. Heel graag! Het na-de-botox-gips was nauwelijks van haar benen af of de nieuwe fiets moest mee naar het reva. Vol trots showde Marit hem aan de fysio. Die vond hem prachtig, maar ook veel te groot. Althans, om er zonder zijwielen op te leren fietsen. Dat was even een teleurstelling.

Een oplossing was gelukkig snel gevonden: voorlopig op het reva oefenen op de loopfiets en bij de eerstelijnsfysio op de nieuwe fiets, met zijwielen. Totdat Marit het gevoel van evenwicht, het gevoel van ‘het midden’ waarin je moet fietsen, goed genoeg te pakken zou hebben voor een poging zonder zijwielen. Die poging zouden we dan op Marits oude fiets doen, omdat ze daarop veel makkelijker de voeten op de grond kan zetten.

Deze week was het dus zover. Het opstappen ging moeilijk, het wegrijden ook. Maar na een paar meter liet de fysio de fiets los, en Marit fietste, wel vijf meter! Wat een mijlpaal! Natuurlijk is dit voor elk kind een mijlpaal, maar bij Marit zijn we extra blij. Want ze heeft er zoveel moeite voor gedaan en ze wilde het zo graag. Tegelijkertijd beseffen we dat ze nog lang niet in haar eentje in het park kan fietsen. Het zelf op- en afstappen, sturen, remmen en anticiperen op de omgeving gaat nog heel veel oefening en geduld vergen, als het ooit gaat lukken. Maar deze eerste meters heeft ze mooi in de zak, schrijf ik als trotse moeder.