Zeeland

Ma 9 mei  - Op de camping

Een weekje zon zee en strand in eigen land. Vorig jaar in de meivakantie zaten we op dezelfde boerencamping, in dezelfde stacaravan. Alleen hadden we toen iedere dag de kachel op de hoogste stand en waren we kind aan huis bij de overdekte speeltuin. Wat een verschil met nu. Het is nu de avond van dag drie en we zijn al drie middagen naar het strand geweest. De kinderen zijn de hele dag buiten, op de eerste nacht na slapen ze goed. Vanmorgen was het al half acht geweest toen de meiden zachtjes begonnen te fluisteren.

Waar zit de knop voor de relaxstand toch?

Genoeg ingrediënten voor een fijne vakantie, zou je zeggen. Toch lukt het mij slechts af en toe in de relaxstand te komen. De moppermood, die gaat me beter af. Er zit geloof ik te veel vermoeidheid in mijn lijf. En ook mentaal zit ik er bij vlagen helemaal doorheen. Dat ik een paar maanden geleden met mijn eigen tekstbureau begonnen ben, en dat ik dat heel spannend vind, is daar debet aan. Maar ook de situatie rond Marit doet me meer dan ik meestal wil toegeven. En dan bedoel ik haar beperking an sich, los van het botoxtraject. Alhoewel je in zo’n intensieve periode natuurlijk wel vaak en heel bewust kijkt naar wat goed gaat, en wat minder.

Soepele lijfjes

Ik vind het confronterend: al die onbekende kinderen op zo’n camping. Ik zie al die soepele lijfjes die om het hardst schommelen en vervolgens naar de trampoline huppelen. En ik zie Marit die verwoede pogingen doet om op de schommel te klimmen, en die na een tijdje toch maar in de zandbak gaat scharrelen. Meestal vind ik het feit dat ze zich prima kan vermaken met het zoeken van mooie steentjes heel troostrijk. Maar soms grijpt het me ineens naar de keel. Als ik zie hoe veel moeite Marit moet doen om op de wipkip te komen, en dat haar broertje van nog geen twee haar te snel af is. Als broertje even later slaapt, de meiden ergens bij de paarden zijn en wij dus een poosje met z’n tweeën, komen de tranen los. Er moet even wat uit. En het lucht op, gelukkig.

Oefenen op het trapje van de caravan

Vlak voor vertrek kregen we een mailtje van het reva: of we de oefeningen van de fysio deze week zelf willen doen. Papa is afgelopen vrijdag mee geweest in de oefenzaal om het ook eens zelf te zien. Hij heeft de series van drie keer twaalf goed in zich opgenomen. Het trapje bij de deur van de caravan doet dienst als oefenbank. Eerst recht vooruit tree op tree af, tree op tree af. Als beloning na de eerste serie heeft papa een schommelsessie met extra hard duwen beloofd. Daarna snel terug naar het trapje voor de zijwaartse series. Weer drie keer twaalf op en af. Na deze serie wacht er iets lekkers. Papa heeft echt goed opgelet bij de fysio, al zal die nooit met een snoepje proberen de motivatie hoog te houden. De sessies beginnen en eindigen altijd op de loopfiets. Zo ook nu. Alleen kan het hier gewoon op de openbare weg. Over het landweggetje voor de camping komt ongeveer eens per uur een auto.

Kleine dingen

Later op de middag fietsen we naar het strand. We houden even pauze bij het speeltuintje van het paviljoen. Papa vertelt over hoe goed Marit haar best heeft gedaan bij de oefeningen. Ik was er niet bij, en als ik verder doorvraag, blijkt dat hij een van de series vergeten is. ‘Wie is er nou speciaal mee naar de oefenzaal gegaan?’ roep ik een beetje pissig uit. Marit was net begonnen aan de trap van de glijbaan. Maar ze draait zich om en gaat zitten op de onderste tree. Ze staat op: ‘Een!’ En gaat weer zitten. We lachen een beetje, maar verdraaid: ze maakt de serie van twaalf helemaal af. Steeds netjes rechtop, de buik goed naar voren. Als ze klaar is klimt ze tot bovenaan de trap en gaat daar zitten uitrusten. Tot ze een zetje krijgt van haar broertje, die vindt dat ze ruimte moet maken. Lachend glijdt Marit naar beneden, met haar broertje schaterend achter zich aan. En zo herhaalt het zich nog twee keer. Papa en ik kijken elkaar aan. Kleine dingen, noemen ze dat. Groot geluk.